İnanılmaz! Muggle'ların dünyası sandığımdan daha ilgi çekiciymiş meğer. Küçük bir kızken sadece hayallerimde görürdüm. Bu insanları, caddeleri, kıyafetleri ve Muggle dünyasına ait daha bir çok şeyi. Şimdi müthiş bir manzaraya bakıyordum. Güneş, denizin üzerinde kente hoşçakal diyordu. Güneşin turuncu ışıkları yüzümde parlıyordu. Bulutlar parça parça pamukları hatırlatıyordu sanki. Denizin o ferah güzelliği hafifçe dalgalanırken, insanlar farklı renklerde kıyafetler giymiş birbirlerini en içten duygularla selamlarken, Geniş caddenin bir köşesinde çocuklar oyunlarını oynayıp dans ederken bu güzellikten başka hiçbir şey düşünemiyordum. Kendi etrafımda yavaşça dönüp, hayranlık dolu bakışlarla etrafımı inceliyordum. Hiç böyle bir manzara ile karşılaşmamıştım. Sanırım bu muhteşem manzarayı unutmamda mümkün olmayacaktı. Dönmeyi bırakıp, yavaş ve neşeli bir şekilde ilerlemeye başladım. Karşımdaki güneşe ulaşmayı çok istiyordum. Muggle'lar gerçekten çok ilginç insanlardı. Garip eşyaları vardı. Bir dükkanın önünde birbirlerinin fotoğraflarını çekiyorlar fakat fotoğraflar hareket etmiyordu.
Safkan bir ailede yetiştiğim için Muggle'ları kimse bana anlatmamıştı. Aslında babam onları hiç sevmezdi. "Muggle'lar iğrenç ve sıradan insanlar. Onların nesini merak ediyorsun?" ona Muggle'ları sorduğumda verdiği tek cevaptı bu. Hatta amcam bir Muggle ile evlendiği için onunla görüşmüyordu bile. Kuzenlerim ile gizli gizli görüşebiliyorduk. Babam bu görüşmelerin çok azını biliyordu. Öğrendiği görüşmelerden sonra bana cezalar veriyordu. Son derece kibirli, huysuz ve inatçı bir insandı. Bir ara Ölüm Yiyen olduğu hakkında dedikodular bile dolaşıyordu. O zamanlar hayatımın en zor günleriydi.
Yürürken düşüncelerime o kadar çok dalmışım ki birisine çarptığımı fark etmemişim bile. "Bayan iyi misiniz?" dedi ipeksi sesiyle orta yaşlarda, son derece kibar bir bayan. Saçları boyun hizasındaydı. Saçlarının arasındaki beyazlar kolaylıkla fark edilebiliyordu. Yemyeşil gözlerini bana dikmiş ve kaşlarını çatmış bir şekilde duruyordu. Kendimi toparlayıp "Evet iyiyim." dedim. Bayan elini omzuma koyup iki kere hafifçe dokunup gitti. Neyse ki kendimi çabucak toparlayabilmiştim. Yoksa kesin ısrarlarda bulunup beni hastaneye götürecekti.
Hava gittikçe kararıyordu. Artık ileriye bakınca güneşin yarısından çok daha az olan üst kısmını görebiliyordum. Güneş alçaldıkça saçtığı renkte kırmızı oluyordu. Birden aklıma şu Yeşil Işık olayı geldi. Gören kişilerin çok az olduğu söylenirdi hep. Kimileri Yeşil Işık'ı görenler sonsuza kadar mutlu yaşardıklarını söylerdi. Kimileri ise bir ruhun öteki tarafa geçtiğini söylerdi. Ben bunların hiç birine inanmazdım.
Las Ramblas Caddesi iki kilometre kadardı. Sonuna kadar yürüyebileciğimi bilmiyordum. Hava artık kararmıştı. Kafelerin dışındaki lambalar yanmaya başlamıştı. Lambalar gaz lambası gibi klasik bir görünüme sahipti. Las Ramblas Caddesi'nin hep kafeleri, müzeleri, alışveriş merkezleri, sokak müzisyenleri ve akrobatları ile çok hareketli bir cadde olduğunu söylerlerdi kuzenlerim. Gerçekten anlatıklarından çok daha güzelmiş. Kuzenlerim sürekli Barselona'yı gezmem konusunda bana bir şeyler söylerlerdi. Bir keresinde Elais "Barcelona Limanı Akdeniz'in en hareketli limanıdır... Bu limana yılda 700.000'den fazla gemi uğradığı söylenir. Limana çıkan ana yollarından biri, ünlü kaşif Christopher Columbus'un heykeline gider. Görünce gerçekten hayran kalacaksın!" demişti. Genelde Elais haklı çıkardı zaten. Bir zamanlar Picasso'nun Mavi Dönemini yarattığı şehirin caddesinde yürüyordum. Bu duygu eşsizdi. Şehirdeki her şey birbirini tamamlıyordu sanki. Kafelerde oturan insanların kahkahaları, sokak müzisyenlerinin eşsiz müzikleri beni daha da bulunduğum ortama hayran bırakıyordu. Hiçbir şey düşünmeden gecenin sonuna kadar tek başıma burada yürümek istiyordum. Ayaklarımın beni götürdüğü her yeri keşfetmek istiyordum. Kaybolmak bile umurumda değildi. Sadece bu rüyayı gidebildiği kadar uzatmak istiyordum...
C.tesi Nis. 10, 2010 9:20 pm
