Hafif bir esinti, önce hafifçe sallıyordu ağacın yapraklarını. Sonra ulaşıyordu Elais'in beyaz tenine. Siyah saçlarını atıyordu narin omuzlarından. Gözlerini kapatmış, ağacın büyük, koyu kahverengi gövdesine dayamış başını. Havayı tüm ciğerlerini dolduruyordu, derin nefeslerler alarak. Mutluydu, huzurluydu, yeni bir güne başlıyordu. Yeni olaylar olacak, günün sonunda yine eskiye dönecekti. Yemyeşil çimenlerin, yeni biçildiği zaman olan kokusu onu daha sakin bir hale getiriyordu. Yanında duran eski, yıpranmış defteri, uzun ve ince parmaklarıyla kavradı. Yıpranmış kapağını dikkatlice açtı. Yırtılmış, eskimiş sayfalarını tek tek çeviriyordu, anlamsızca. Ailesini hatırlatıyordu bu sayfalar ona.
Desiré ve Leon çocukluktan beri tanıyorlarmış birbirlerini. Yıllar geçtikçe birbirlerine aşık olmaya başlmışlar. Okulları bitince evlenmek istemişler. Fakat Desiré'yi istememiş Carlsson ailesi. Leon dayanamamış ve evi terkedip evlenmiş sevdiği kadın ile birlikte. Evlendikten üç yıl sonra, mavi gözlü, kumral bir erkek çocuğu dünyaya getirmişler. Fazlasıyla babasına benzeyen bu erkek çocuğa Savaş Tanrısı olan Ares'in adını vermişler. İlk çocuklarından iki yıl sonra renk renk yaprakların yerleri süslediği bir sonbahar gününde mavi gözlü, beyaz tenli ve çok sevimli bir kız çocuğu dünyaya getirmişler. Aile biricik kızlarına bir Tanrıça ismi olan Elais ismini vermişler. Desiré ve Leon çocukları mezun olana kadar hep başlarında durmuş ve onlara hep destek olmuşlar. Ares ve Elais mezun olduktan sonra yeni yerler, yeni şeyler keşfedebilmek için ayrılmışlar çok sevdikleri evlatlarından...
İçinden çıkardığı resme bakıyordu. Mavi gözlerinden aşağı süzülen yaşlarına hakim olamadan. Gittikleri günden beri haber yoktu. Özlemiş idi biricik anne ve babasını. Kardeşi kalmıştı bir tek. Onu da kaybetmeye hiç niyetli değildi. Aniden defteri kapattı, yıpranmış sayfalarına ne olacağını umursamadan. Şimdi yapması gereken önemli işleri vardı. İlgilenilmesi gereken hastalar, uğraşılması gereken şefler...
Çıplak ayakları ile, yeşil çimenlere bastıkça, ıslaklığını hissedebiliyordu. Yavaş ve sakin adımlarla, onu bekleyen kötü ya da iyi olaylara doğru kendi adımları ile yürüyordu. Başını kaldırıp, beyaz bulutların değişik şekiller oluşturduğu, mavi gökyüzüne baktı. Hala huzurlu ve mutlu hissediyordu kendini. Aniden gelen bir ses, huzurunu alıp götürmüştü. Çağrı cihazına baktı. Bir hastasının ona ihtiyacı vardı. Her şeyi bırakıp bir kenara, koşmaya başladı. Şimdi düşüncelerine hakim olan tek bir şey olmalıydı. Ona ihtiyacı olan hastası...
Koridorda çıplak ayaklarıyla koşuyordu. Onu gören herkes dönüp bakıyorlardı. Kahverengi saçları bozulmuş, her teli kafasında başka bir yere savrulmuştu. Beyaz alnından bir damla ter süzülüyordu. Hastasının odasına geldiğinde iki cümle, beynine tamamen hükmetmişti. Kan akışını hissedebiliyordu. Uyuştuğunu hissetti. Ne yapacağını bilemiyordu. "Ölüm saati: 7.29" şef Elais'in çıplak ayaklarına bakıyordu. Hiçbir şey söylemiyordu. Sadece 'senin suçun yok' dermişcesine bakıyordu. Çünkü şef bekliyordu onun başında. Biraz rahatlamak için ayrıldığı an hastasından, olanlar olmuştu. Hasta komaya girmiş ve tüm yapılanlara rağmen kurtarılamamıştı. Saat 8.30'da ameliyata alınacak olan hasta idi üstelik. Şef Elais'in yanından geçerken omuzuna dokundu ve "Ailesini aramalıyız." dedi yeşil gözleriyle Elais'e pişmanmış bakışları atarak. Sonra odadan ayrıldı. Elais ise arkasından bakıyordu sadece.
Uzun bir zamandan sonra şefin yanına gittiğinde Elais, şef sedyenin üzerine oturmuş ve camdan dışarı bakıyordu, beyaz, hafif aralık panjurun arkasından. Elais onu ürkütmek istemiyordu. Hafifçe kapıya vurduğunda, şef kızarmış gözleriyle ona bakıyordu. Ağladığı her halinden belliydi. Yavaşça yanına giderek "Ailesini aradım. Yoldalar." dedi. Şef 'tamam' anlamında başını salladı. Elais arkasını dönüp, giderken şef "Biraz burada kalır mısın?" dedi. Elais yanına gitti ve sedyeye oturdu. Anlamsızca bakıyordu etrafına. "Ben asistan iken. Bizim bir şefimiz vardı. Çok soğuk bir kişiliği vardı. Ona buzdolabı derdik. Bir gün hastahaneye bir hasta geldi. Tren kazasından çıkmış. En başta ölü sanmıştık. Nabız yoktu, solunum yoktu. Sonra aniden hareket edince hemen muayene etmeye başladık. Buzdolabı ilgileniyordu onunla. Adam berbat bir haldeydi. Tüm hastahane onun yaşama şansının çok düşük olduğunu söylüyorlardı. Buzdolabı bile artık umudu kesmiş, vazgeçmişti. Ameliyathanede hasta tüm çabalara rağmen kurtarılamadı. Herkes gitmişti. Bende ellerimi yıkıyordum. Sonra öyle bir şey gördüm ki dona kaldım. Bizim kalpsiz, duygusuz, buzdolabı dediğimiz şefimiz, yere oturmuş ağlıyordu. Hıçkırıklar içindeydi. Gözlerime inanamadım." dedi şef, bir noktaya odaklanmış halde hafifçe sallanarak. Elais bu olayı neden ona anlatığı hakkında herhangi bir fikre sahip değildi. Şef tekrar Elais'e baktı ve "Şef bir süre sonra yanıma geldi ve benimle konuştu. Bana dedikleri hiçbir zaman aklımdan çıkmadı: 'O adam öldü, çünkü yaşama şansı çok düşüktü. O adam öldü, çünkü ben o var olan şansı bile kullanmadım. O adam öldü, çünkü ben vazgeçtim. Sen sen ol asla vazgeçme. Kimsenin dediği umrunda olmasın. Sadece içinden gelen sesi dinle.' sonra kalkıp yanımdan gitmişti." Elais şimdi anlıyordu. Şefi aynı öğütü ona da veriyordu. Öylece kalmıştı ikiside. Daha sonra şef odadan ayrılmıştı. Elais ise öylece kalmıştı. Düşünceleri birbirine karışmıştı. Sanki beyninin açıldığını ve birilerinin elini sokup düşüncelerinin yerlerini değiştiriyormuş gibi hissediyordu, çizgi filmlerdeki gibi. Aralık panjurdan dışarı baktığında ölen adamın ailesinin geldiğini gördü. Sedyeden kalktı ve dolaba gitti. Hala çıplak olan ayaklarına bir terlik buldu ve giydi. Aynada halsiz bedenini saklayan mavi üniformasına baktı. Şimdi çok kötü bir zamandı. Elais kendini söylemeye hazır hissetmediğini biliyordu. Fakat söylemek zorundaydı. Odadan ayrıldı, ardından kapıyı kapatarak ve odayı bir sessizliğe emanet ederek.
Gün batımına karşı bir bankta oturuyordu şimdi kendi halinde. Hastanın eşi kendini berbat bir halde hissederken, çocuğu ise bunu anlayamayacak kadar küçüktü. Derin derin nefes alıyordu Elais, yanına yaklaşanı farketmeden. Yanına gelen Elais'in en yakın arkadaşı Diana idi. Sarı kıvırcık saçları gün batımında her zaman muhteşem görünürdü. "Ne yapıyorsun?" diye sordu Diana yanına oturarak. "Nefes almaya çalışıyorum." dedi Elais. "Olanları duydum. Gerçekten zor olmalı." dedi Elais'in omzuna dokunarak. "Hayır Diana. Zor olan ölmeyi haketmeyen birinin ölümünü izlemek. Zor olan ölümünü ailesine söyleyip, ailesinin kendini kaybedişini izlemek. Zor olan tüm bu olanlardan sonra yaşama sıkı sıkı tutunabilmek." dedi Elais gözleri dolu dolu. "Elais. O zaman şimdi sırası. Hayata sıkı sıkı tutunmanın." dedi yüzünde hafif bir gülümseme ile Diana. Elais Diana'ya bakarak gülümsedi. Gözlerinden çıkmaya hazırlanan yaşlar bir anda geri dönmüşlerdi. Birlikte ayağa kalktılar. Hastahane'ye doğru gidiyorlardı. Elais'in düşündüğü tek bir şey vardı. 'Şimdi sırada ne var?'...
Cuma Nis. 09, 2010 6:54 pm
